NAH door mountainbike-ongeluk

In juli 2013 valt Gerrit (62) tijdens het mountainbiken met zijn hoofd op een boomstronk. Zijn helm is in stukken en hij is buiten kennis. De scan laat geen hersenschade zien. Gerrit wandelt zelf het ziekenhuis uit. Maar hij wordt nooit meer de oude. Werken lukt niet meer. Ook emotioneel lijkt hij een ander mens. Zijn klachten zijn zo ernstig dat hij zelfs op een psychiatrische afdeling belandt. Na een zoektocht van 8 jaar, doet hij de NAH-test op de pagina van Hersenz. Dan valt het kwartje. Hij heeft niet-aangeboren hersenletsel. Op de dagbestedingslocatie van InteraktContour in Nijverdal vindt Gerrit zichzelf weer terug.

Het licht ging uit
Tot zijn ongeluk is Gerrit sportief, actief en ondernemend. “Ik heb in mijn leven van alles gedaan. Ik had een autowas- en -poetsbedrijf, was timmerman en vrijwilliger bij de brandweer.” Gerrit is getrouwd en vader van twee dochters. Op een zondagmiddag in de zomer van 2013, is hij met een maatje van de brandweer aan het mountainbiken. Na een tocht van vijftig kilometer zijn ze op weg naar huis. Op Het Stut, een steile heuvel in de buurt van zijn woonplaats Nijverdal, ziet Gerrit zijn vriend over boomstronken fietsen. “Daar keek ik naar. En daarna ging bij mij het licht uit. Ik viel dus met mijn hoofd op een boomstronk. Mijn helm was in drie stukken.”

Hersenschudding als diagnose
Een ambulance brengt Gerrit naar het ziekenhuis. De scan van zijn hoofd laat geen schade zien. “De neuroloog heeft het meerdere keren tegen mij gezegd: jij hebt geen hersenletsel. En daar ga je dan maar vanuit. Ik moest naar de wc en kwam op de gang de ambulancebroeders tegen die mij uit het bos haalden. Zij konden haast niet geloven dat ik alweer op de been was. Dezelfde dag werd ik naar huis gestuurd met een hersenschudding als diagnose. Ik kreeg een wekadvies mee. En het verdere traject werd daarop aangepast. Dat was in mijn geval niet zo gunstig.”

Gerrit weet nu dat hij door het ongeluk een hersenkneuzing opliep. Hij heeft nog iedere dag hoofdpijn en tinnitus (oorsuizen). “Wat dat betreft heb ik souvenirtjes genoeg. Achteraf gezien had ik nooit naar huis gemogen.”

Een zoektocht van 8 jaar
Gerrit komt na het ongeluk thuis te zitten en herkent zichzelf niet meer. "Ik kon geen lamp aansluiten. Ik heb huizen gebouwd en verbouwd! En nu kreeg ik niets meer voor elkaar. Het wilde niet, de logica in mijn hoofd was weg. Je bijt je erin vast, maar toch lukt het niet. Dat is heel confronterend. Dan moet je om hulp vragen. En laat dat nou net niet mijn sterkste kant zijn. Ook kreeg ik een kort lontje. Dat vind ik zo vervelend! Mijn vrouw doet alles voor mij, maar tijdens een gesprek kan ik ineens uit mijn vel knappen. Geen controle. Hoe unfair is dat? Ik kan er niets aan veranderen. Hoe graag ik dat ook wil.”

Het ongeluk verandert ook het leven van Gerrit's gezin. “Mijn vrouw werkte nog een halfjaar voor ze fulltime mantelzorger werd. Mijn twee dochters woonden nog thuis en waren destijds 13 en 15 jaar. Geen gunstige leeftijd om zoiets heftigs mee te maken. Zij wilden zo snel mogelijk het huis uit.”

Met Gerrit gaat het bergafwaarts. Hij krijgt steeds meer psychische problemen. “Angststoornissen, depressie, PTSS; alles wat je bedenken kunt. Je leven kakt helemaal in.” Zijn problemen zijn zo groot, dat hij 8 weken wordt opgenomen op een PAAZ (Psychiatrische Afdeling van een Algemeen Ziekenhuis). ”Dat ging eigenlijk heel goed. Ik stopte met mijn medicatie en ging lekker op vakantie. Maar daarna stortte mijn wereld weer in en kwam ik terug op de PAAZ voor 3 weken. Twee keer een opname. Dat doet wat met je gezin. Dat heeft zo veel impact. Voor jezelf is zo’n opname eigenlijk wel prima. Ik voelde me er veilig.” Na de tweede opname is hij uitbehandeld in het ziekenhuis. “Ik kreeg ook wel het idee dat ze klaar met mij waren. En toen ben ik zelf gaan zoeken. Ik moest toch ondersteuning hebben, een luisterend oor. Toen kwam ik Hersenz tegen en heb ik die NAH-test gedaan.”

Hier hoor ik thuis
Via Hersenz komt Gerrit in contact met InteraktContour. In Nijverdal is een dagbestedingslocatie. Hij maakt een afspraak met senior begeleider Maija. Ze gaan in gesprek. “Die kennismaking vergeet ik nooit meer. Eerst praatten we over ‘wie ben je, wat doen wij en wat kunnen we voor jou betekenen?’. Daarna liep ik met Maija een rondje door het pand. Ik zag allerlei cliënten. Mensen in een rolstoel, mensen die amper een kopje koffie kunnen vasthouden. Ik dacht: ‘Ja jongens, hier hoor ik niet thuis. Dit is veel te zwaar’. Toen ik dat tegen Maija zei, zei zij: Misschien heb jij het nog veel zwaarder. Aan deze mensen zie je dat ze een beperking hebben. Bij jou niet. Dus niemand houdt rekening met jou.’ Daar zat wel wat in.”

Thuis besprak ik het met mijn vrouw. Samen gingen we terug. Dat voelde op zich prima. De eerste keer dat ik echt als cliënt binnenkwam, was zwaar. Maar bij de tweede keer was het duidelijk: ik hoor hier thuis. Nu heb ik gevonden waar ik 8 jaar naar op zoek was: herkenning bij lotgenoten. Je hoeft niets uit te leggen en je hoeft je niet beter voor te doen. Je bent op hetzelfde level. De beperking maakt niet uit, of je nu met de auto komt, of met een rolstoel in een bus. Daar kijken we niet naar. In je dagelijkse leven word je gemeten en gewogen aan alle kanten. Hier totaal niet.

Een nieuwe invulling van je leven
Gerrit komt vier dagdelen per week naar de dagbesteding. Je vindt hem dan vooral in het houtlokaal. Houtbewerken, vogelhuisjes maken. Zijn nieuwste project is een 3D-schilderij van 9 lagen. Die creatieve kant ontdekte hij bij InteraktContour. Ik ben timmerman dus ik moet wel kunnen zagen. De term ‘dagbesteding’ vindt Gerrit minder passend. “Ik noem het een nieuwe invulling van je leven. Dat omschrijft alles wat je hier ontvangt. Iets te doen hebben, is bijzaak. Met je lotgenoten koffiedrinken, sportief of creatief bezig zijn. Je kan hier alles doen, en allemaal op je eigen manier. Als je een dag geen zin hebt, dan doe je dat niet. Niemand die je kwaad aankijkt. Gewoon lekker jezelf zijn met je NAH.”

Het beste wat me is overkomen
Gerrit neemt ook deel aan de praatgroep Rouw & Verlies-. “Dat is één keer per maand op donderdagmiddag. Daar voeren we diepgaande gesprekken. Er komen heel verrassende dingen uit. Ook bij mensen van wie je denkt: die hebben dat inmiddels wel verwerkt. Het heeft mij rust gegeven. Je hoort waar anderen tegenaan lopen en waar je zelf tegenaan loopt. Iedereen doet op zijn eigen manier maar in grote lijnen is dat hetzelfde.”

Thuis geeft het ook rust. Mijn vrouw werkt zelfs weer. Ze doet nog steeds veel voor me, maar het is weer een relatie.” Gerrit heeft zijn plek gevonden. “Ik zou niet weten wat ik zou moeten als dit er niet was. Wat ik andere mensen zou aanraden? “Heb je NAH? Ga op ontdekkingsreis en probeer jezelf terug te vinden. Dat heb ik bij InteraktContour gedaan. Hier terechtkomen is het beste wat me is overkomen.”